 ١٠٦: سورة قريش
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به‌ناوی خوای به‌خشنده‌ی میهره‌بان
لِإِيلَافِ قُرَيْشٍ ﴿1﴾
له‌به‌ر ئه‌وه‌ی قوڕه‌یش گۆگر بووه‌و.
إِيلَافِهِمْ رِحْلَةَ الشِّتَاء وَالصَّيْفِ ﴿2﴾
خوویگرتووه به کاروانی زستانه‌ی (یه‌مه‌ن) و کاروانی هاوینه‌ی (شام) بۆ بازرگانی و (دابینکردنی بژێوی).
فَلْيَعْبُدُوا رَبَّ هَذَا الْبَيْتِ ﴿3﴾
ده‌با په‌روه‌ردگاری ئه‌م ماڵه پیرۆزه (که‌عبه) بپه‌رستن.
الَّذِي أَطْعَمَهُم مِّن جُوعٍ وَآمَنَهُم مِّنْ خَوْفٍ ﴿4﴾
که له برسێتی ڕزگاری کردن و خۆراکی پێ به‌خشین، وه له ترس و بیمی (جه‌رده و ڕێگران و سته‌مکاران) پاراستونی و ئاسایشی بۆ دابین کردوون.
|