 ١٠١: سورة القارعة
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به‌ناوی خوای به‌خشنده‌ی میهره‌بان
الْقَارِعَةُ ﴿1﴾
(ئای) به‌ڵا گه‌وره‌که، ده‌نگه سامناکه‌که.
مَا الْقَارِعَةُ ﴿2﴾
داخۆ ئه‌و به‌ڵا گه‌وره‌یه چی بێت؟، ئه‌و ده‌نگه سامناکه چۆن بێت؟!
وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْقَارِعَةُ ﴿3﴾
تۆ (ئه‌ی ئینسان) چووزانیت چ به‌ڵایه‌که، چ سامناکیه‌که!!
يَوْمَ يَكُونُ النَّاسُ كَالْفَرَاشِ الْمَبْثُوثِ ﴿4﴾
ئه‌و ڕۆژه خه‌ڵکی وه‌کو په‌پوله‌ی سه‌رگه‌ردان په‌روش و بڵاوده‌بنه‌وه.
وَتَكُونُ الْجِبَالُ كَالْعِهْنِ الْمَنفُوشِ ﴿5﴾
کێوه‌کانیش وه‌کو خوری شیکراوه‌یان لێ دێت (سوك ده‌بن و چاڵ و چۆڵیان پێ پڕده‌کرێته‌وه).
فَأَمَّا مَن ثَقُلَتْ مَوَازِينُهُ ﴿6﴾
جا ئه‌وه‌ی ته‌رازووی خێری سه‌نگین بێت.
فَهُوَ فِي عِيشَةٍ رَّاضِيَةٍ ﴿7﴾
ئه‌وه له بارودۆخێکی خۆش و ئاسوده‌دا ژیان ده‌باته سه‌رو زۆر پێی ڕازییه.
وَأَمَّا مَنْ خَفَّتْ مَوَازِينُهُ ﴿8﴾
به‌ڵام ئه‌وه‌ی ته‌رازووی (خێرو چاکه‌ی) سووك بێت (گوناهی زۆر بێت).
فَأُمُّهُ هَاوِيَةٌ ﴿9﴾
دایکی ئه‌و دۆزه‌خه‌و (باوه‌شی بۆ کردۆته‌وه)!!
وَمَا أَدْرَاكَ مَا هِيَهْ ﴿10﴾
جا تۆ چووزانی (هاویه) چییه!! (چ به‌ڵایه‌که، چ سزایه‌که)
نَارٌ حَامِيَةٌ ﴿11﴾
ئاگرێکی زۆر داخ و سوتێنه‌رو بڵێسه‌داره (هه‌رگیز خامۆش نابێت و تینی که‌م ناکات).
|