 ١١١: سورة المسد
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به‌ناوی خوای به‌خشندی میهره‌بان
تَبَّتْ يَدَا أَبِي لَهَبٍ وَتَبَّ ﴿1﴾
ده‌سته‌کانی بشکێت ئه‌بوله‌هه‌ب و ڕیسوا ببێت، ئاشکرایه که هه‌ر ڕیسواش ده‌بێت و (له ناو ده‌چێت).
مَا أَغْنَى عَنْهُ مَالُهُ وَمَا كَسَبَ ﴿2﴾
ماڵ و دارایی و ئه‌و شتانه‌ی که به ده‌ستی هێناوه، فریای ناکه‌وێت.
سَيَصْلَى نَارًا ذَاتَ لَهَبٍ ﴿3﴾
چونکه ده‌گه‌یه‌نرێته ناو ئاگرێکی بڵێسه‌داره‌وه (ده‌خرێته ناوی).
وَامْرَأَتُهُ حَمَّالَةَ الْحَطَبِ ﴿4﴾
هه‌روه‌ها ژنه‌که‌شی که هه‌میشه کۆڵه‌داری به کۆڵه‌وه‌یه (ئازاری پێغه‌مبه‌ر ‘صلی الله علیه وسلم’ ده‌دات).
فِي جِيدِهَا حَبْلٌ مِّن مَّسَدٍ ﴿5﴾
هه‌میشه گوریسێکی چنراو له پوشی خورما له گه‌ردنیایه‌تی (له قیامه‌تیشدا زنجیری ئاسن ده‌کرێته گه‌ردنی). (کاتێك پێغه‌مبه‌ر ‘صلی الله علیه وسلم’ تیرو تایه‌فه‌کانی کۆکرده‌وه‌و په‌یامی خوای پێ ڕاگه‌یاندن ئه‌بو له‌هه‌ب وتی: ‘تبا لك ألهذا دعوتنا’ ئیتر ئه‌م سوره‌ته هاته خواره‌وه، که هێرشێکی به‌رده‌وامه بۆ سه‌ر ئه‌بو له‌هه‌ب و هاوسه‌ره‌که‌ی و ئه‌وانه‌ی له‌و ده‌چن
|